Hasret... Şiiri - Tuncay Aytaç

Her saçını tarayışında tel, tel dökülür gönlüm.
Hasretim depreşir, ufkuma düşer siluetin.
Güller açar bahçemde, güzelliğin cennetim.
Anlarım dudaklarının kıpırtısından ne dediğini.
Gökler ağlar kahrından söylesem sevdiğimi.

Kızıl saçlarında akşamı okşarım.
Sensiz sabahlardır isyanım.
Gün ayyuka çıkar, son yıldız söner.
Gecenin içindeydi ay yüzünün aydınlığı.
Aşkı hisseden faziletli yürekler,
Aydınlığa cıkaracak elbet karanlığı.

Dayadım sineme hançeri, emrine amade.
Bir işaretinle saplanacaktı kalbime hançer,
Gözlerinden öte bir dünya mı var ki,
Aşk bu, gönüldeki, senden öte, ziyade.

Martılar, sınıyorlar aşklarını.
Denizin dalgalarıdır buna sebep.
Sevgi aşk, ibadettir, sevilende medet.
Sabır taşına döndüm, sev diyorsun hep.
Bir umut olsun gülümsemen,
Yanayım aşkın narında usul, usul.
Sensin askın narıyla yanmama sebep.

Ne istersin benden, ne git dedin, ne de gel.
Kapında köleyim ey yar, sevmek mi suçum.
Bir yudum ekmek, bir yudum su ile de,
Bozulmuyor sana olan aşk orucum.

Mesut olan aşıklar gelir geçer kapı önünden.
Bir yudum sevgiye muhtaç ettin beni ey yar,
Bekleyişin sonu var mı ki, tut elimden.
Ateş bile yana, yana, kül olup, ayrılıyor yerinden
Yangınlardayım yar, yanıyorum aşkın ferinde.

Kaç bahar bekleyeceğim daha ki,
Vaktim hazan ile eş.
Doldurmuyor hiç bir sevgi yerini yar,
Ne ana, ne baba ne de kardeş.