Hasret Şiiri - Halil Saz

Sahiden de
Uzun zaman oldu görüşmeyeli
Öyle ya, çok zaman geçti
Büyük yeminler ettim senden sonra
Sırf tutmamak için
Kim bilir kaç mevsim geçti sensiz, saymadım
Kaç asır devrildi yokluğunda
yaşamadım.

Unutmam dediğim gözlerin vardı eskiden
Anadolu'nun bağrı gibi yanık
Anamın elleri gibi
Mahzûn
ve bir o kadar da hırçın gözlerin.
İnerken bir balyoz gibi ömrümün bel kemiğine
Değmedi bir kez olsun âciz bedenime
Geçmedi virâne sokaklarımdan
Düşmedi yolu asırlık yalnızlığıma
Ve artık
Ne varsa beni sana bağlayan
İvedi bir hırsız misali alıp götürüyor zaman
Ayırmış yolları kader
elden ne gelir
Düşman bellemiş
Güldürmez gayrı yüzünü
Büker belini
basar boynuna
Uykusuna kasteder geceleri

Çiçekleri senin için toplamaz oldu çocuklar
Sensizken yağmur da inmiyor yeryüzüne
Okkalı bir tokat gibi iniyor sensizlik şehrin gürültülü meydanlarına
Kimsesizlerin mezarları daha da kimsesiz yokluğunda
yetimlerin elleri daha da boş

Sevdiğim, hoyrat bir türküsün şimdi dillerde
Bir şehir
Uzaklardan seyredilen
bir ıslık belki,
Yetim bir çocuğun ağzında yankılanan
Öylece, sade, temiz ve gökyüzü gibi
Ankara'nın kuru ve soğuk sokakları sonbaharda.