Hasret Şiiri - Serhat Haymatlos

uzun bir yola çiziliyor ömrüm, katran ve beyaz
uzak ışıklar alıyor seni benden, ayrı düşüyoruz
kış gelmiş bulunuyor, örselenerek gidiyorum
unutulmuş oluyorum her yolculuğun sonunda

unutulmuş oluyorum, sesimde sabahın rüzgarı
ellerim ayaz, soluğumda sancı/ yüzüm toprak

unutulmuş oluyorum, bir yolcuyum sabırlı ve kederli
yol uzadıkça uzuyor, dönemiyorum kendi içimden
aklımı kaçıracaktım, artık kaçamayacak kadar yorgun
bir parçamı da sen almıştın hiçbir şey gelmiyor elimden

unutulmuş oluyorum, sesinde sabahın sisi
her cümlen buğulanıp gittikçe belirsizleşiyor.

unutulmuş oluyorum, yoluma düşen her uçurumda
yokuşlarda biten dağ gülleri titriyor göğün altında
her yanım yangın/ ellerinden bir yudum su içsem
bir yudum su içsem ellerinden mavi göğün altında

ellerin bir nehrin başladığı yere benziyor
ellerinin arasından köpük köpük sular geçiyor
adını bilmediğim çiçekler gibi yeşeriyorsun, uğruna ölünesi
bir kayıp gibi beni arıyorlar sularında senin

gecenin yüzünde esmerliğin, yüzünü sevdikçe sabaha vardım
gözlerin, bağrı yanık dağlardan sökülen kömürlerden bir parça
narin boynundaki damarlar, su yürüyen bahar dalı
bir fırtınada sevdim onları, kırılacaklar diye ödüm koptu

bir mevsimin dalı yeşerip bir mevsimin dalı nasıl kuruyorsa
iklimler kadar umarsız duruyorsak zamanın karşısında
yeryüzünde yağdı ha yağacak bir bulut gibi geziyorsak
yaralarımız dökülüyordur sevgilim/ insan feci bir sancıdır

hasretin tarihi zamanlardan bir miras gibi kaldı bana
yeryüzünde bize neler bıraktığını sana çalışırken öğrendim
alnıma bir ağaç ekmiştin köklenip dağılıyor şimdilerde
görmeliydin yüzümü yapraklar nasıl savruluyordu rüzgarda

unutulmuş oluyorum her tufanın sonunda
tufanlar ki bize milattı yeniden tutunmak için yaşama
inan ki hala gülümsüyorsam sana ve yaşama
çiçekler ve annem incinmesin diyedir.