Hasret Şiiri - İrfan Yılmaz

Ne çok özledim seni bilemezsin sevgili,
Ömre bedel saydığım bakışına hasretim.
Çok söylesem az gelir bu sevdayla ilgili,
Gönlüme beklenen gül nakışına hasretim.

Bir tek bakışın değil aşka dair sabıkan;
Yıkılmaz tabuları bir çift kelamla yıkan,
Akla ziyan sihriyle senin ağzından çıkan
Cümlelerin su gibi akışına hasretim.

Gülümsersen geceye öksüz yıldız göz kırpar,
Dokunursan gündüzün durağan kâlbi çarpar,
Kanadından yoksun kuş göklere kanat çırpar;
Umutlarıma kanat takışına hasretim.

Düşten öteye geçmez baş koymak tek yastığa,
Yoruldum gerçeklere hayaller yığa yığa,
Kavuşmanın müjdesi çeyizlik gül sandığa
Sedefkârın arusek kakışına hasretim.

Oyun aşkın satrancı, yitik zamanda sabah,
Çifte şahı aratmaz, hamlesi: ''Açarak şah!''
Varsa beşinci mevsim mübahsa bize mübah,
Yoksa yaz'ı; ya bahar, ya kışına hasretim.

Hangi nilüfer hayat sunar kuruyan göle...
Bir bardak su hatrına sahip olduysa köle.
Hayata sırt çevirip susuz kavrulan çöle
Yağmur döken şimşeğin çakışına hasretim.

Ayrılıkla başlarken ömrün yaprak dökümü,
Tez gelip uzun sürdü güne gece çökümü,
O kadar gecikti ki pembe şafak sökümü;
Güneş'in bulutları yakışına hasretim!