Hasret Şiiri - Tezcan Bilgiç

Şimdi ıslak işte gözler,
Dudaklar kilit...
Çıksın istenmemiş o hiç dilden,
Bir kaç harf topluluğu işte...
Anlamının yaşanması istenmeyen ama söylenen bir kaç harf,
Yakışmayan hani hiç bir ortama,
Anlamı mesafe olan,
Anlamı özlem olan, gözyaşı olan,
Anlamı hasret olan...
ELVEDA...
Başlı başına yürek yakan bir kaç harf...
Neden zordu peki gitmek,
Sevgi miydi bu?
Yoksa başka anlamı mı vardı?
Arkada bıraktıklarımız mıydı daha çok üzülen?
Yoksa sadece gidenin miydi yanık kalpler?
Yüreğim sızlıyor şimdi...
Ne ardına bakıyor ne arkasına
Aklında bir çok karışık düşünce
Ağlamak da istiyor mu acaba?
Yoksa biz mi uydurduk gözyaşlarını,
Yine efkar bastı işte...
Sigara da kullanmazdım ki ben,
Çaktım hasretimi,
Yaktım bir şiir daha...
Sonuna kadar çektim özlemi...
Gözlerim doldu,
Kalbim ağrıdı, hafif bir çarpıntı geldi...
Rahatlamış mıydım?
Bir şiir daha yakasım geldi...
Ama tutmadı bu defa ellerim.
Titremeye başladı.
Sırılsıklam düşlerim geldi aklıma.
Neler kalmıştı geride,
Kimleri bıraktım,
Bir çırpıda günler geldi gözümün önüne.
Hani derler ya film şeridi gibi öyleydi...
Anlamadım...
Yoklukmuş insanı bu hale getiren,
Sevgi boşluğu, hasret birikmesi...