Hasret Şiiri - Mehmet Ziya

Sensizlik yardı göğsümü tam orta yerinden,
Nisan düşüyor damla damla gözlerimden,
Göz bebeklerim buz tuttu,
Gece çöktü gündüzlerime elimde değil…
Bu hasret çekilecek gibi değil

Bal akıyor dudaklarından katran karası hasrete,
Söz dinlemeyen masum bir çocuk kalbimde, adından muzdarip…
Hayalini ezberliyor,
Hayal olup gelsen bile yüzüm gülüyor…
Keşke diyorum o ara sokak daha uzun olsaydı…
Daha fazla tutabilseydim ellerini,
Gözlerimi hiç kapatmadan baksaydım gözlerine…
Bir kere daha öpebilseydim…
Sana diyeceğim kelimelere sonbahar geliyor,
Ne kadar eklesem art arda bir bahar yapmıyor…
Bir baharsın… Sonbahar gibi yaşadığım…

Ben kum olsam, çimentom sen, bir duvar olsak asırlık,
Her noktan benim olsa, bana meftun…

Arabanın camından bakıyorum,
Yol çizgileri kara gözlerin oluyor…
Özlem çiziyorum yavaş yavaş…
Sana gelirken,
Hafif bir şarkı çalıyor “ Titrerim mücrim gibi baktıkça istikbalime “
Geçmişi olmayan bir adamın,
İstikbali ne kadar değerliymiş kara gözlerinde hatırladım…

Ellerim saçlarında,
Dudaklarını koyuyorum çayıma, yudum yudum…
Ah! Diyorum…
Siyah hiç kimseye bu kadar çok yakışmamıştı kesinlikle, ama…
Siyahları ben giyerim,
Ben seni beyazlar içinde görmeliyim…

Dilim bayram yeri,
Kalbim yangın yeri…
Kulağımda bir siren sesi git gide yaklaşan…
Hasret gözlerimden feri çalıyor usulca,
Yanına çağırıyor mutsuz umut,
Ve ben… İlk defa eller üstündeyim…

Asıl siz… Lakayt dünyaya ağıt yakın!