Hasret.... Şiiri - Sibel Kılıç Sevdayeli

Tırnakların, saçlarını öldürürken
Mum dikilmiş karanlığından
Çıkartıp kalbime koyduğum sevgili

Öyle ki
Bana gözlerini sevdirdiğinde
Tenindeki aşk çiçeklerinin kokusu
İrem bağlarının ruh okşayan sesiydi

Dağları
Yolları
Hasreti araya koydun da ne oldu
Gül taşıyan ellerimi kanatarak
Hangi muradını alnından öpmüş oldun

Denizler kadar durgun
Dalgalar kadar hırçın
Kayalar kadar ıslak
Özlem tufanındaki gecelerime
Uçsuz bucaksız sevgiden
Uçuşan kar tanelerinin ferahlığıyla
Bir hatır •bir selam kopup gelmez mi?
Esmerleşen varlığıma

Nasıl olur diye geçirme aklından
Sözlerin bittiği yerden de görülüyor
Hiç gitmediğin bir şehrin
Yabancı sokaklarında
Kendi kendini gözleten hasret
Geceleri uyutarak varıyor sabahlara

Ve
Özledikçe anlıyorum
Neden okunuyor romanlar
Neden yazılıyor şiir

Hasret diyorsam silmiyorum
Ölümü düşürmek istemiyorum araya

Her hangi bir yerde
Kendi kendine konuşurken
Ya da kendini anlatırken birine
Olur ya
Adım geçerse kalbinle aranızda
Hiç görmedim tanımadım desen
Yalanlar söylesen de

Sönmeyecek
Parlayacaktır
Aşk denen sessiz ışık içinde....

Sibel Kılıç....