Hasret Şiiri - Ali İhsan Karataş

Sıkıldım yazılayamanı anlatmaktan.Hep bir zehir mürekkebimin arasında,sürükledikçe beyaz

sayfalara ölüm,ölümle geliyor...

Hasret koparmıştı beni dalımdan,perişan olmuşum ben o zamandan.Zor bir gecenin hasret

uykusunda açtım gözlerimi. Ben yazamazdım ama bu gece zorladı beni.Kuruyor bedenim! !

Çöküyor.Yarab bu günah neki.Hasret,hasret çağlıyor nice dereler,hasretle ağlıyor onca seneler.

Ya dağlar,bu düzenbaz düzene o niye ağlar? Her günü pir pençe umut kovalar.Nere gitsem ne

söylesem. Öyle bir sessizlik ki; vasfından sıyrılmış dil bende ki...Sonunda susturdular,nefret

kusturdular ve susturdular...

Balıklı; ey zamanın çemberinde harab olan köyüm.Neyin kaldı? ne sevenin ne

gezenin.Hasret büyür olmuş her bir bucakta.Kimin kaldı bu diyarda.Adın her gurbetin ağzında,

giden o kervanda.Gördüğümü anlatmakla yetinirim ve karşında aciz senden çekinirim...

Dereler buruklukla sessiz geçerken,akşamın dar vakti efkar açarken,herkeste sevdalar kurban

seçerken... Sen,sen buna kayıtsız kaldın Balıklı. Mustafa dört yılın hasretiyle seviyor.Gelip

geçeni saymaz Sedasını bekliyor. Ne haber gönderiyor ne de el çektim diyor.Çaresiz sığındığı

çaresizlik büstüne el verip aman diyor.

Hangisini anlatsam,hangi yarayı sarsam.Kopup gelen bu çığın önünde engel olsam...

Ey benim gözümün nuru keşişim,hani tependeki o nazlı karlar.İlkbaharda eriyen sonra yaz

ortasında bir inatla direnen. Ben burdayım,gitmem gidemem diyen o sadık kar parçaları, bir

hevesle kucaklaşırdı kış mevsimiyle. Bu olay,bir yavrunun çığlığı ve annesinin ona olan

düşkünlüğüydü. Şimdilerde öyle susmuş ki, bu küskünlüğü bu acıyı anlatamamak dağlıyor

keşişimi. 'Bir daha gelir mi? ' derken,pınarları çağlıyor. Hasret kokuyor,hasret soluyor...
Keşişin gözyaşları çayırları besliyor.Onun acılarıyla nice fidan büyüyor. Ağaçlar bu acıya

seyircimi kalacak? Kalmasalar da neki; onlarda da neler var başlarında ne rüzğar.Paramparça

bir halde bıçak açmaz bir ağız,çözülmez bir kördüğüm ve sessizlikle büsbütün.Düşen her

yaprak arkasından yakılan sözler,kulak parçalar ağıtlar. Ya rüzğar; 'Oda gideli çok oldu' diyor

Balıklı.'Bazen gücenir bazen küserdi ama sinirlendimi yağmurları keserdi. Oda gideli çok oldu'

Soluk soluğa kaçmaktayım hasretten.Nefesini ensemden kesemedim bir türlü.Sanki benimle

olan,sadece benim olduğum yerde açan gülün, diken yarasıydı.Yine firardayım.Öyle böyle

geçiyor günler.Ne akşamlar harcadım ne geceler uykusuz.Kurtuldum sanıyorken ne can verdim

uykusuz.Kan içimde huzursuz! ! Ben tanıyamadım,anlayamadım ve ciddiye almadım.Gerçek bir

tokat gibi çarptı yüzüme. Yine oydu,farkettim onca kişi içinde beni tanıyan beni ben yapan olgu

oydu.Hasret! Hasret! Hasret!

Oflu Mustafa'nın giderken oğlu Olgu'a söylediği masum bir yalandı o.'Dedeni alıp geleceğim'

Halit'in kızlarına olan özlemiydi.Ya Kürt Hasan'ın neyi oluyordu.Zavallının borçtan belini

doğrultamadığı bir engel.Çocuklarından aylarca ayrı kalmasının tek nedeniydi hasret.Her güne

sığdırılan onlarca amansız cenkti,vakit öldürmek. Bu günlerde hafızamda en tanıdık sözcük

hasret. Oysa merak ediyorum benim hasretim nedir,diye.Saymakla bitmeyecek kadar çok ve

söyleyemeyecek kadar aciz.Ama üçüncüsü; ondan da çoktan vazgeçmişliğim var.

Her duygunun göçüne şahit oldum,her gidenin arkasından sustum,elvedalarla.Şimdi

aradığım görünmez,sınızsız.Sisli bir bulut arkasında uçurum bir gelecek.Aslında adını hasret

koyabileceğim kişiydi o,HASRET.