Hasret Şiiri - Muratcan Arslaner

Çiçeklerle süsledim dönüş yolunu
Gözlerim de'ki yaşlarla bekledim.
Umutlarımın tükendiği yerde,
Hep sen geldin aklıma, yeniden güçlendim.
Geçmiş günlerin anısını sayıkladım,
Ellerimi bırakışını, bana son sarılışını,
Giderken o son bakışını, unutmadım hiç.

Alacakaranlık gecelerde hep sen
Güneş gibi doğdun ufkuma, pencereme
Hep senin sesini duyar gibiyim Yusufcuklar da
Kândilin titrek ışığı gibi hasretin
İçime garip bir ışıltı, ömrüm'e hazin bir duygu
Gönlüme bir ateş gibi girip yanıyor yakıyorsun.

Kimi zaman kızardın çocukca davranışlarıma,
Kimi zaman ise gülerdin, kahkahalarınla.
Ben aynanın karşın da tatrarken saçlarımı, dağıtırdın,
Kimse seni sevmez derdin, şaka! Der gülerdin, .
Bazen beni şikayet ederdin anneme;
Oğlun; Yine karıştırmış, eşyalarımı diye.
Sinirinden oturup ağlardın oda'nın bir köşesin de.

Anılarımızla dolu evimizin her yanı,
Neşemize, üzüntümüze tanık dört duvarı.
Benim erkeklik tavırlarım, senin cici kız pozların,
Annemizi çileden çıkartan hallerimiz, kavgalarımız,
Bitmezdi kolay kolay.
Senin hatıra defterinden koparttığım sayfalar,
Hep benim defterimiz arasından çıkardı tüm o söz ve yazılar.
Hiç gitmemiş gibi gözlerimin önün de.
İçim de hasretinle yaşıyorum elden ne gelir.

Rengarenk kır çiçekleri serdim yollarına,
Hatıraların o alıngan halleri ile bekledim yolunu,
Yine umutlarım tükeniyor, yavaş yavaş.

Biliyorum yine sen gelecektin yanıma,
O en samimi duygularla sarılacaksın, bende
Ablam deyip sarılacaktım, yine güçlenecektim
Hatıraları anlatacağız gülerek
Ben ablacığım diyeceğim sen kardeşim diyeceksin,
Hasretle geçen zamana dur diyeceğim...
Senin öldüğüne inanmadım bu güne kadar,
Asla da inanmayacağım...

Haretinin acısını sen gelene kadar yaşayacağım Ablacığım...!

Yarap!
Gözüm kalmasın en büyük ünde bile...!
Sabır ver şükredeyim en dertli günüm de bile! .