Hasret Şiiri - Ayşenur Nacak

Çocuksu hayallerim vardı benim
Issız sokaklarım vardı benim
Renkler yolsaşım
Pembe nedir bilmem ben
Issızlık çökmüş yüreğime kaldıramam ben
Neler yaşadığımı sözcüklere sığdıramam ben
Dertlerim, tasalarım, hayallerim, umutlarım
Islanıp gitti hepsi birer birer
Kalan ise sadece yalnızlık
Çocuksu, masum, yaşlarla dolu
Anıların arkasında kalan küçücük bir Hasret

Bakmaya korkuyorum hayallere
Ağlamaya doyamıyorum
Tam sensin diyecekken konuşamıyorum
Issız sokaklarda yalnız kalıyorum
Yapamıyorum sensizliğe alışamıyorum
Olmuyor işte olmuyor
Rahat uyuyamıyorum, gözlerim hep sana Hasret

Batıyor bu limandan gemi
Ağlıyor deniz, ağlıyor bulutlar
Tutamıyor dalgalar sevgimi
Tutamıyor sevdiğimi
Islık çalıyor bana şarkılar
Kal diyor, şarkılar bile dayanamıyor
Çocukluğumun oyununa dalmış gidiyorum
Ayrılık öldürecek beni Hasret

Çırpındıkça batıyorum derinlere
Isınamıyorum bir türlü
Rüzgar iliklerime işliyor
Puslu puslu bakıyor gözlerim, onlarda üşüyor
Islanıyor durmadan hiç durmadan
Neden ağlıyor gözlerim bilmiyorum
Ilgıt ılgıt akıyor yaşlar
Yapamıyorum, olamıyorum çaresiz
Okşuyor ciğerlerimi bu duman
Rahatlıyorum, yüzüme tebessüm çöküyor
Umudum kırılıyor, oda ağlıyor
Melekler ise mutluluğuma Hasret