Akşam karanlık basınca,
Güneş gidiyor ve doğayı terk ediyor,
Beni dünyayla baş başa, yalnız bırakıyor.
İçim akşamın siyahıyla içleniyor,
Ve şu koyu renk çevremdeki ağaçları kaplıyor,
Sanki, ağaçlar hayatını kaybediyor.
Göremiyorum artık,
Dinle sevdiğim, bu ayrılık saatidir.
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
Devamını Oku
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
Yeni şiirlerinizi bekliyoruz...
Şiirimin size böyle yansıması beni çok memnun etti sayın Veysel Koşar. Şiirlerimin sizin ve okur tarafından anlaşılması benim için önemlidir, teşekkür ederim.
Işığın en cazibeli hali zifiri karanlık icinde görüldüğü halidir. Uzaktaki ışık, en iyi parıltısını en koyu deminde sunar. Sanki uzun mesafelerin gizi o ışıkta saklı. Satırlarınızda gizini arayan ve gizlere tutkun bir ruh gördüm. Kaleminiz daim olsun...
Başımı kaldıyorum, muazzam gökyüzünü görüyorum,
Akşamın siyahı fiziksel bir görüntü veriyor,
Sanki, ona dokunabilirim ve hissetebilirim gibi.
Sende kaldır başını ve bak,
Zamanın içinden bu donmuş denizde,
Kendi ruhunu gözlemlemiyor musun?
çok güzel dizeler Özgür hanim, ellerinize saglik. Kaleminize saygilarimla...
Bu şiir ile ilgili 4 tane yorum bulunmakta