Akşam karanlık basınca,
Güneş gidiyor ve doğayı terk ediyor,
Beni dünyayla baş başa, yalnız bırakıyor.
İçim akşamın siyahıyla içleniyor,
Ve şu koyu renk çevremdeki ağaçları kaplıyor,
Sanki, ağaçlar hayatını kaybediyor.
Göremiyorum artık,
Ama inanılmaz, bu karanlık içinden bir ışık ortaya çıkıyor.
Gündüz görünmeyen ışığı görüyorum,
Ağaçların mahrem yüzünü açığa vuran bir ışık,
Bilgi ışığı,
Haşmet.
Başımı kaldırıyorum, muazzam gökyüzünü görüyorum,
Akşamın siyahı fiziksel bir görüntü veriyor,
Sanki, ona dokunabilirim ve hissedebilirim.
Sen de kaldır başını ve bak,
Zamanın içinden bu donmuş denizde,
Kendi ruhunu gözlemlemiyor musun?
Kayıt Tarihi : 24.3.2013 14:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Akşamın siyahı fiziksel bir görüntü veriyor,
Sanki, ona dokunabilirim ve hissetebilirim gibi.
Sende kaldır başını ve bak,
Zamanın içinden bu donmuş denizde,
Kendi ruhunu gözlemlemiyor musun?
çok güzel dizeler Özgür hanim, ellerinize saglik. Kaleminize saygilarimla...
TÜM YORUMLAR (4)