Haslet Şiiri - Hülya Aşkaroğlu

Ne ten, ne can...
Ne ben; ben de, kalan...
Ne de, sen sende kalan...
Belki telaştandır;
Ağır aksak yaşamamız...
Belki, korktuğumuzdandır;
zamandan kaçmamız...
Ya da, zaman kovaladığındandır,
takılıp düşmelerimiz...
Düşlerimizden ötelere düşmemiz
var ya; en çok acıtan, canımızı...
Bir de,'İNSANIM' dediklerimizin...
Hiç bir şeyi olamamaktır,
olduklarımız arasında...
Sırda, serde; insan olmak var ya...
Her eylemde, eylediğimiz
Ve hakkını veremediğiz hasletimiz...
Ölüm rüzgarı estiğinde,
Yeksanız hepimiz yerle...
Oysa, burnumuz kaf dağında;
hayat ayaklarımızın altında...
Her birimiz,yalnız ve yabancıyız
kendimize...Kalabalık kentlerde,
yalnız kelimeler tanıyor;
Ve,tanımlıyor bizi,bize,birbirimize...
Çok vakit oldu;
Uzak düştük kendimize...