Hasım Şiiri - İsmail Kandemir

Ses var, memleket gidiyor diye.
Şimdi muhtaç değil miyiz birliğe?
Bu zamanda omuz gerek erliğe,

Varda duruyorsan, gücün kısılsın,
Düşmanıma dostsan, bana hasımsın…

Ülkücü nefisle doldurmaz kabı,
Lider diyor: benden sorun hesabı,
Aklı olan duymaz mı bu hitabı?

Eğer duymuyorsan, bil ki sağırsın,
Düşmanıma dostsan, bana hasımsın…

Fikirler saf tutmuş, siyaset mevzi,
Ahmet Yesevi’den aldık bu feyzi,
Dönüp, yolda yalnız koyarsan bizi,

Benim için artık, yırtık fasılsın,
Düşmanıma dostsan, bana hasımsın…

Ülkücü zor zamana sur olsun diye,
Yetişti Allah’a kul olsun diye,
Ruhu kazandıran kutlu sevgiye,

Kalbin kapalıysa, bırak kararsın,
Düşmanıma dostsan, bana hasımsın…

Bir başbuğ, bir lider, bir kutlu ocak,
Bu memleket bizim; bölge, köy, bucak,
Kıyamete kadar, biz biriz ancak,

Birlikten kaçarsan kime yararsın?
Düşmanıma dostsan, bana hasımsın…

Vermek yok bir çakıl, bir karış toprak!
Güller koku vermez, düşmez bir yaprak!
Zalime kul olup, tasma takarak,

Bir sen Arasat’ta* yalnız kalırsın,
Düşmanıma dostsan, bana hasımsın…

Kandemir, der: ‘Adamlık bugün gerekir’
Memleket sarılmış, ak görünür kir,
Milleti aldatan, münafık zehir,

Dilinden çıkarsa, bil ki yılansın,
Düşmanıma dostsan, bana hasımsın…

* Mahşer yeri, haşir ve neşir meydanı.

28.11.2010 – Ankara