Haseki Hastahanesi/kardiyoloji yoğun bak ...

"Hastahanelerin insan kalabalıklarını hüzne salan efsunlu bir havası vardır.

Orada insan varlığının ne kadar aciz olduğunu ve yaradanın yüceliğini bir kez daha anlar!

İnsan aklının ve becerisinin bütün icatları ve icapları bir bir yapılmıştır ve hasta yanlızca Alim ve Hakim olan ALLAH'ın takdirine bırakılmıştır! " ...

"Işık tüllendi söndü,karardı"...

Ortalığı zifiri karanlık sardı....

Ve zaman durdu,sustu.Yaşam dondu.

O derin sessizlik içinde yanlızlığımın hüzünlü adımları ve çocukluğumun,

koşarak yürüdüğüm,

gözalabildiğine engin ve geniş,

papatyalı çayırlıkları ve Anam'ın buğulu kara gözleri düştü aklıma...

Beni sarıp sarmalayan şefkat ve sevgi dolu kolları aldı kucakladı,sardı.

Ve fibrilasyona girerken,

Göğsümde şok cihazının yakan sıcaklığı,

düştüğüm derin bir karanlık! ...

Her yer ıssız,

zifiri bir karanlık bir sükut sardı her yanımı...

Gözlerimi açtığım yer;

Bir sürü makinaların insanı adım adım takip eden,

sonsuz bir boşluğa düşmüş,

yanlızlık duygusu veren mekanik sesleri...

Işığa ürkerek bakıyorum,karanlığa düşerim korkusuna tutunarak...

Derin sessizliği makinaların tiktakları bozuyor,

birkaç hastanın inlemeleri ve soluk alıp verişleri takılıyor kaygıların arkasına...

Zaman durmuş gibi,neresinde olduğumu unutuyorum zamanın...

İşte bir gün daha aydınlanıyor sıyrılıp karanlıktan,

Bir koşuşturma daha başlıyor yaşamın debdebeli kıyısından...

Ve insanlar telaşlı bir yeni güne daha uyanıyor zamanın öğüten çarkından...

Ben, makinalara bağlı derinlere düşmüş bir sessizlik içerisindeyim.

Sonsuz bir yolculuğun kıyısında bekleyişe hazırlanır gibi...

Hastahane koridorlarının insanın genzini yakan,

O ilaç kokulu havası ve umutlu bekleyişlerin sancıları bir bir sarıyor inlemeleri insanları...

Hasta bekliyor yattığı yerde,

Refakatçisi bekliyor dışarıda,

Sabır gerektiren bir bekleyiştir bu tevekkül ederek kadere...

Garip bir duygudur bu,

Yaşamın kıyısında düşmeden tutunarak gezinmek.

Yaptıklarım,

yapmak istediklerim,

Ve yapamadıklarım...

Bir bir geçiyor film şeridi gibi gözlerimin önünden.

Her soluk alış veriş tiktakları kocaman büyüyüp,

Hale hale şekilleniyor beynimin ücra köşelerinde,

Dalgalanıp, dağılıyor içimde....

Bir güne daha uyanıyor herşey,

Ölümün kıyısından sıyrılarak...

Doğum sancıları içerisindeki umutlar gibidir,

Ve burada aslolan tek şey beklemektir neyi beklediğini bilmeden...

Göğsündeki ritmi bozuk,

çarpan yüreğinin,

makinaların refakatinden ne zaman çıkacağını bilmeden,

karma karışık duygular içinde bekleyerek...

Nedense zaman burada çok ağır işliyor,

yorgundur herşey...

Şaşkın ve çaresiz bir yolcu gibi,

ne yana tutunacağını bilmeden yürümeye çalışan...

Yavaş yavaş bu ölüm bekleyişi titriyor,

kıpırdıyor ve hayat vuruşları yeşermeye başlıyor gözlerimde...

Atlatmışsınızdır bu seferde,

ölüm meleği ile randevulaşma seremonisini...

İşte bir kez daha yaşam sunulmuştur size.

İlâhi bir fırsatla...

Bu fırsatı verene sonsuz şükrederek,

Acizliğinizin bilincinde olarak,

eskisinden daha büyük bir inanç ve imanla,

kulluk bilincinin farkındalığında! ...

Ahmet ziya İNAM

23 Mart 2004

Haseki Hastahanesi
KARDİYOLOJİ YOĞUN BAKIM SERVİSİ