Hasbıhal Şiiri - İzzet Kocadağ

Hasbıhal eyleyip sorma halimi,
Bil ki divaneye dönmüşüm dostum!
Mecnun gibi kaybetmişim yolumu,
Düşmüşüm çöllere, yanmışım dostum!

Âleme gül olan bana hep diken,
Benden gayrı yoktur bu derdi çeken,
Yârin sofrasında aşkı ararken,
Lokmamı ağıya banmışım dostum!

Sanki bir melekti, ya da bir peri,
Aklım aldı baştan vermedi geri,
Melül mahzun bakan yalan gözleri,
Aşkıma karşılık sanmışım dostum!

Sorma gözyaşlarım bir gün dindi mi?
Tufana dönüşüp, yıktı bendimi.
Felek aynasında gördüm kendimi,
Harap olan yalnız benmişim dostum!

Gönlümü sadece ona bağladım,
Bir tek ona yandım ona ağladım,
Vefasızmış meğer çok geç anladım,
Bir yalan sevdaya kanmışım dostum!

1 Eylül 1987 – Salı / Ödemiş