Hasbıhal Şiiri - Elazığlı Mustafa Kaya

kalabalık caddelere çıkmayalı
çok olmuştu da
bugünkü kadar değildi yalnızlığım
her şey
herkes
buzlu bir camın arkasında gibi
üzerime üzerime geliyor gölgeler
yakından
uzaktan sesler
yönümü nasıl buluyordum
anlamıyordum
kendimi,
bir geminin arka kısmında oturmuş buldum
çocuğa annesi..'..bak bu amca polis..kızar sana..'diyordu
bir başkası için “…iğne yapar bak şimdi..”
hiç değişmemiş anneler korkuturken çocuklarını
ne gereksiz terbiye
sırtımı döndüm
çocuğun korkulu gözlerine.

yetiyordu maviş denizin gülüşü bana
o bırakmasın beni
kafi
huzur doluyordu içim
denizin tuzlu nefesi
sızıyor
dalgaların sesi ruhuma
huzur veriyor
martıların dansı
kuşların raksı
balıkların fısıltıları
'..nasıl bırakır giderim
dedim..şu güzel maviyi
bu şehri
suyu
mavi-lacivert tuzluyu
bingöl'lü kamyoncu yüzüme baktı
'..insan nasılda canı çekiyor şimdi bir cigara..' dedim
uzun yol şöförü adı şehmus
anadolu insanı
reddetmedim tuttuğu sigarayı
iskeleye kadar devam etti
yol hikayeleri
insan-aile-çocuk…serüvenleri
susmuş dinliyordum
beynimde kamyon tekerleri
dalıp gitmişim
şehri kuşatan dipsiz kuyuları keşfe çıktım
içimde bir çığlık
gerçeğe yaklaşıyorum
doğarken ve ötelere geçerken
sarsılınca gemi
“..ağır yük..rampada tıkandım
ıssız yol dışarısı karanlık ve soğuk
şeriki yok bir Allah ….”
kulağıma gelen
kamyoncu şehmus’un son sözleriydi..

Mustafa kaya
14.06.2006 / Kadıköy
www.mustafakaya.net