Hasbihal Şiiri - Nesim Behnan

Oturmuşum üstümde cesetle
Susamış sevgiye ölü dudakları
Sürekli konuşuyor zihnimde
Durdurulmaz kar taneleri gibi
Lapa lapa yağdırıyor kelimeleri
Bir sonbahar sonuna doğru
Başlıyor turuncular yeşermeye

Oturmuşum üstümde cesetle
Kök salmış taburede bekliyorum
Yaşlarımla sonsuza değin bitsin
Yalnızlığın gri tümceleri
Bekletilen yıllanmış fikirlerim
Artık yaşatamıyor beni, bizi
Görünmüyor şişelerin dibi

Oturmuşum üstümde cesetle
Kurulmuş en baş köşeye
Kalkmak bilmiyor, susmak hiç
Bana kal, otur diyor sürekli
Olmaz diyorum metanetsiz
Oysa tükendi, kalmadı hiç
Yaşanmadan geçirilen vakit

Oturmuşum üstümde cesetle
Kalktım birden küflenmiş hınçla
Apansız kırdım attım bir tarafa
Ona bağlı çelikten prangamı
Oysa öylece şaşırdı kaldı
İlk fırsatta bastım tokadı
Dedim derdin ne, kalk, diril
Yetti bu tembel miskinlik
Terk etmedi amaçsız hayatını
Tekrardan seçti karanlıkları
Kuruttum ona dair umutları

Artık
Bedeniyle ruhun ayrılmıştı yolları
Nereden buldum bu kudreti
Halbuki
Oturmuştum üstümde cesetle
Kalkmak bilmezdim