Hasbi-hal Şiiri - Hasan Fahri Tan

Yalnızlığını,
Gözlerinden okudum
Yaban çiçekler arasında bir gülün
Hasretini
Soluk benizinden...

Irmaklar
Nehirler çağladı gönlümün coğrafyasında
Bir tufan koptu -tufan bilir misin-
Perdeler,
Güneşlikler çektim kirpiklerim üstüne
Hislerimin ifşasına bendler kuruldu
Tenden
Bedenden...

Lisan sustu
Kelimeler karaborsa sözlükte
Ne bohemler geçirdim -bilmezsin-
Ne buhranlar...

Defo'lu dostlukların,
-pazarlarında-
Müstamel gülücüklerin satıldığı bu şehir
Yahya'nın özlediği
Gözlerini kapatarak dinlediği Orhan'ın
O İstanbul olmasın;
Ve -bir oldu-bittiyle-
Seni
Yutmasın sakın...

Issız-bucaksız çöllerde
Ak-babalar sağlamışsa salt çoğunluğu
İşte böyle sınırlıysa hakların
-bir beyannameyle-
Elde ferman
Ölümünü beklemez leş kargaları
Ki sen böyle yaşıyorken başı dik...

Zifiri karanlıkta
Klasörü beyninse de işkencelerin
Tiryakisi olmadık her acının biz daha
Zulmün,
Bir ah çektim
Sende zımbalanmış dosyalarına
Düşündüm
Ademden
Havva'dan olanı...