Hasbelkader Şiiri - Cafer Tayyar Özkan

Baharda sineme ektiğin
nefesi çekiyorum hala,
Umudun zerresi eksilmeden,
Bir an olsun baş kaldırmadım,
Umutla çıkıp, hüsrana uğradığım yolda.

Sevdam sevdan olalı, bilmedi böylesi sevdayı.
Kalbe sevdan dolalı, çekmedi ölesi cefayı.

Nasip olmadı,
Aşk tacını giymek bunca zamanda.
Umutla kapına gelen murat,
atılır mıydı hiç yabana?
Vuslat makamında,
şarkılar bestelemiştik seninle.
Hasretten dolar gözlerim,
kalbe girdiğin hazandan bu yana...

Tutmuyorum artık,
alacağın ahların çetelesini.
Ah keşke! diyeceğin anların gelecek.
Hasbelkader kırınca,
sahibinin gerçek zincirini.
Dile gelmeyen hasretin
O vakit karagözlün asla cana girmeyecek...

Gönül dünyasının tek hakimi değiliz,
Bir yudum sevgi için,
yıllar boyu bekleriz.
Haksızlığa maruz kalsak da,
Yine de vefa köprüsünden dönmeyiz...

Yine sana geldim,
hasretle okşadım yüzünü.
Aynı lokmayı,
aynı mekanı paylaştık.
Bir yanım sar,
diğer yanımsa git! dedi durdu.
Lakin bir ukdemle geldiğim yerden,
Yaşayan ukdemi arzularla bırakıp,
Onur ve şerefimle gitmek...
Ukde uğruna yapamadım...

08 Mayıs 2004 Bursa