Hasbek Şiiri - Gökhan Keleş 2

Sonunda Gurbet Sıla’yı yendi dostlar
Sohbete katılmaz oldu HASBEĞİM
Savurdu tüm köylüyü;yeller,lodoslar
Adı bile anılmaz oldu HASBEĞİN

Ağaçların kurudu,çekildi suyun
Sen yine aynısın değişmez huyun
Bin nesil yetiştiren bu asil köyün
Haritaya ismi yazılmaz oldu HASBEĞİN

Her taraf ören oldu,sokaklar sessiz
Öksüz çocuk gibisin; sanki kimsesiz
Kayısı bile olmuyor; söğütler dilsiz
Sesi soluğu çıkmaz oldu HASBEĞİN

Akşam olunca köşe bucak dolardı
Her yerde komşular sohbete dalardı
Herkesin dilinden samimiyet akardı
Yolları aşınmaz oldu HASBEĞİN

Gençler gölgeyle açınca döşü-bağrı
Yunaklıktan başlardı baraja doğru
Bir kavak keserdik uç tarafı eğri
Oltaları salınmaz oldu HASBEĞİN

Ne bir rüzgar; ne bir ağaç,ne kuş sesi
Ne bir kuzuya vuran ışgın çubuk sesi
Ne düven arkasında koşan çocuk sesi
Harmanı savrulmaz oldu HASBEĞİN

Kanal temizlenecek; kimse kaçmazdı
Selam vermeden kimse geçmezdi
Köylü Teravih'te camiye sığmazdı
Hocası görünmez oldu HASBEĞİN

Gidip bir bakmalı kim misir közledi
Kim kızını verdi; kim oğlanı sözledi
Gökhan köyünü çok özledi
İçime sızısı düştü HASBEĞİN...

Gökhan Keleş