Hasat Vakti Şiiri - Türkmen Töre

Güller döşemek isterdim yollarına
Kollarına sarılıp göçüp gitmek isterdim bu dünyadan.
Kulaklarıma fısıldamanı isterdim adımı
Şiirler doğuran çiçekler hayal etmeni isterdim
Ama sade bir çobanım bu diyarda

Sessiz bir dünya hayal ediyorum
Hem hareketsiz hem de tok
Yapayalnızlığımı kaldırımlara serpiştirmişim, öyle hayal ediyorum huzurumu
Böyle bir dünya olursa belki yeşerir çiçeklerim
Ve sonbaharı selamlarken yazın geleceğini bilebilirim
Ama şimdi hasat vakti, yani seni sevemeyebilirim

Bir aslan gibi kükreyen o ses tellerim yok mu?
Biliyorum, seni korkuttuğu gibi beni de korkutuyor.
Ve yalnız dolaştığım o sokaklarda işlenen cinayetler,
Rüyalarıma giren ölü insanlar,
Senin korktuğun kadar ben de korkarım.
Ben bu diyarın çobanı
Alnımda yüzyılın nasırı
Daha neler anlatabilirim sana
Ama çok incinecek belki de dayanamayacak öleceksin hem de ruhunla beraber
Ve hala hasat zamanı, yapayalnız bir çobanım ben
Sessizliğim hep bu yüzden

Bir hırsız gibi çaldığım o kalpler yok mu?
Dev bir sandığa yerleştirip kundaklarım herbirini
Ve her gece ettiğim dualara bir yenisi eklenir
Tanrım daha fazla acıtma canımı, çünkü ben de acıtıyorum başkalarını
Hasat mevsimi bitsin diye bu yakarışlarım
Boş duvara astığım boş boş anılarım yansın diye,
Hiç biri boşa değil inan!
İnan ölürsün duyarsan adımı

Bu, acıların, dökülmez yaşların hasadı
Solmuş papatyaların, ölü güvercinlerin
Kaybolmuş çocukların,
ölmüş anaların
Bu hasat, boşalmış kadehlerin, dolmayacak resimlerin
Akmayacak göllerin, sönmeyen ateşlerin
Engin dağlardaki kardelenlerin
Sessiz çölde kemiklerin
Sevdiğim canların, küstüğüm yarların
Bu hasat bitmeden gülmeyeceğim

İlik ilik dökülüyor aklımdan anılarım
Gölgene bakıyor ‘Sen beni başkasıyla karıştırma’ diyorum
Ben bu hasadın çobanıyım
Bu hasat bitmeden gülmeyeceğim