Hasanoğlan Şiiri - Osman Öcal

Gönülde sevdasın maziden kalan,
Seni lüzumsuzdan sayan utansın.
Sendedir gençliğim ey Hasanoğlan,
Severken sevdadan cayan utansın.

Yıllar sonra hasretini çekerek,
Dayandım kapına terim dökerek,
Sarıp karşıladın boyun bükerek,
Seni bu hallere koyan utansın.

Görünce halini döndüm şaşkına,
Nedir bu vaziyet Tanrı aşkına,
Söyler olsak ar gelir mi pişkine,
Adını üstünden soyan utansın.

Kırpılmış boyunuz daralmış enin,
Uyum sağlamıyor eskiyle yenin,
Boşuna dönüyor sanki dümenin,
Kast edip canına kıyan utansın.

Yıkılmaz kaleydin altın surunan,
Her tarafın sarmalanmış urunan,
Adın gitmiş sanın kalmış korunan,
Haline sevinen ayan utansın.

Mavi ladin eteğinden soyulmuş,
Atatürk parkının gözü oyulmuş,
Ne görülmüş ne böylesi duyulmuş,
Mürekkep yalayıp oyan utansın.

Yetmişli yılların nerde havası,
Rafa kalkmış kel aşçının tavası,
Böyle olmaz bir eğitim yuvası,
Bilerek şeytana uyan utansın.

Ne Veysel’de tat var ne sarı telde,
Göremedik dersliklerin ne halde,
Sahalar virane üzülme gel de,
Zarar utanmazsa ziyan utansın.

Mandolin müzede flüt lal olmuş,
Her güzellik tarih olmuş sal olmuş,
Nice varlık çomarlara yal olmuş,
Köylü emeğinden doyan utansın.

Rakibin yudumdu sense bir içim,
Andıkça maziyi burkuldu içim,
Vuslatî der senin değil bu seçim,
Koyup teneşire yuyan utansın.