Bu gecenin karanlığı vurmuş yine ayın çehresine,
Ay dönmüş yüzünü sessizliğe ve herzamanki yanlızlığına...
Ben vurmuşum kendimi yine kıyılara ve suların çekildiği
durgunluğuma
Bakıyorum derin bir uçurumdan bakar gibi gecenin alacakaranlığına,
Ve kendimi unutulmuş,yalnız hissediyorum bu küçük,bu viran şehirde
Uçsuz bucaksız bulutlar arasında gördüm kayıp şehri,
Yitik ve öyle yalnız hissediyor kendini,naçar,biçare,unutulmuş.
Tepeden tırnağa süzdüm aynasında,
Bahtsızlığın musallatlığı sinmiş bir canavar gördüm,
Titredim,ürperdim,korku dolu gözler gördüm kayıp şehrin kanayan kalbinde,
Yüzler vardı:soluk ve mat,
Bir sessiz çığlık gibi yükseldi göğe,
Yüreğimdeki öfke ve kin...!
Önce ince bir ses duyuldu ta... uzaklardan.
Bütün bedenimi kaplayan bir uğultu sonrasında,
İliklerime kadar işleyen isyanın bütünlüğüydü bu haykırış ve gözyaşı!
Ardından gelen titremeydi buzdağının arkasındaki sis bulutu.
Azimle koşuyoruz hayat kulvarını; dört nala değil seksen dört nala...
Soluk almadan vira vira tepiyoruz; arkamıza bile bakmadan yitip giden değerleri...
Ölçmeden İnsanın İnsanlığa biçtiği rolü ve bıraktığı gafleti?
Azimle koşuyoruz taarruza; beş kala değil seksen beş kala...
Yorulmadan,yıpranmadan eksiltiyoruz,farkında bile olmadan tüm materyalleri...
Öylece akıp gidiyor zaman,
Sensizliğin tam ortasındayım.
Bugün pazartesi,yarın pazartesi ertesi...
Susadığım sana özgürlüğe inat,
Bilirsin; İnsanoğlu herzaman daha fazlasını ister:doğası gereği.
Bende doğadan çaldım seni,kopardım dalından bir kış ayında...
Şimdi içime atıyorum herşeyi,
En zor yiyeceği sindirir gibi sindiriyorum şimdiyi,
Bakıyorum geçmişe,hayat önümde sökülüyor;
Makaradan ipliğin,yaşamdan tok bir canın ağır ve yavaş kayması gibi,
Öylece kayıyor ayaklar altında ezilerek...
Herşeye rağmen ufukta bir pencere açılıyor,siyah perdelerin ardında!
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!