Ne zormuş insanın sevildiğini sanması.
Yalnızlıklar içinde boğulup kalması.
Tırnaklarıyla kazıdığı aşkta,
Tırnak kadar değerinin kalmaması.
Yıllar oldu yüzünü görmeyeli.
Derinden ve hissederek sevmeyeli.
Adımlarınla anlamlandırdığın her yerde,
Ruhumda bir süküna, bir neşeye rast gelmeyeli.
Seni gördüğüm ilk anda vurulmuştum.
gel artık ey sevgili
adının aklıma gelişiyle oluşan bu tebessüm bitmeden gel
uykusuz kaldığım geceler hatrına gel
umudu umutsuzluğa değişmeden gel
gel ki bütün canım koşa koşa ruhumda toparlansın
Zaman yıl yıl akıp geçerdi.
Dalları kuruyan meşe bile yeşerdi.
Odam karanlıklar içindeyken her gece,
Beni bu acınası yalnızlık bertaraf ederdi.
Şafaktan gün doğarken aniden,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!