Hasan Emmi Şiiri - Hasan Çekmecelioğlu

Hasan Emmi;
Çocukları üzerine titrerdi.
Biri üzülse, o ağlardı.
Defalarca gördüm.
Çocuklarına biri yaklaşsa,
Panter gibi atılır, aslan gibi kükrerdi.
Bir ara sordum.
Beni sever, yeğenim derdi.
Hasan emmi çocuklar;
Baktım gözleri buğulandı.
Nasıl olsunlar yeğenim.
Kızlar; ana ve elin oldu.
Erkekler; ekmek derdinde,
Bana mı; anaları miras kaldı.
Hasan emmiyi tanırım.
O gülücükleri sahteydi.
Bak yeğenim;
Eskiden ekerdik bostanı,
Kışlıkları, ambara koyan ağaydı.
Şimdiyse zor biliyorum, yeğenim zor.
Ekmek aslanın ağzından, boğazına kaydı.
Biliyorum ama yinede özlüyorum.
Gözlerim açıkken göreydi.
Torunları getirseler.
Nineleri okşayıp öpeydi.
Yengenin sakin durduğuna bakma.
O benden farklı değildi.
Kahrından ağlıyordu.
Gördüm görmezden geldim.
Aklınca görmeyeyim, üzülmeyeyim diye,
Yüzünü, gözünü benden kaçırıyor,
Gülmeye çalışıyordu.
Bilmez miydim?
Tanımaz mıydım sanki?
Neyse hissetirmedim.
Bunca yıllık beraberlikten sonra,
Anlamadım, fark etmedim sandı.
Bir ömür boyu, ben onu;
O beni çok, ama çok sevdi.
Konuşmaya, gerek mi var.
Bir baksam.
Ne istediğimi anlıyordu.
Laf aramızda yeğenim.
Sona yaklaştık ama nedendir bilmem
Her istediğini yaptırır oldu.

Antakya; 25.02.2008