Hasan Doğan Şiirleri - Şair Hasan Doğan

Kovuldun bu gönülden.
Çalma kapısını bir daha,
Bakma penceresinden,
Kapalı kalacak ebedi sabaha.

Halimi bilir de
Anlamazlıktan gelir gözlerin.
Sonra araya dağları koyar,
Apansız gidişlerin.
Nafiledir artık bekleyişlerim...

'Artık şiir yazmayı da
Fotoğraf çekmeyi de bıraktım.
Zaten Yaradan çekmiyor mu fotoğrafını her anın.
O yazmıyor mu en güzel şiirini zamansızlığın'...
Eylül 2006

Karlar başıma,
Sen aklıma düşerken;
Ayaz yüzüme,
Sen gönlüme vuruyordun,

Dalgalar kayalara vurdukça,

Sana ait ey yar!
Gönül liginden küme düşüren gam.
Bu aşk artık ihtiyar.
Ne gözyaşı dökmeye verilecek anlam,
Ne de üzülecek bir hal var.

Bir yıldız kaydı gök yüzünden,
Dilek tutmak gerek...

İki göz nemlenir yar yüzünden,
Ağlamak gerek...

Sensizlik sonsuz bir gece,
Yağarken karlar hatıralarımıza,
Gözlerimde hala vurduğun kelepçe,
Ya herkes sana benziyor ya da sen herkese.
Her saniye bulmaca çözmekte aklım,
Firar edecek gibi,

Gidişin …
Medeniyetten kovulmuş bir kral terzisi misali,
Dolanırken sensiz başı eğik sokaklarda,
Ne kadar benziyorduk taşlarla birbirimize,
İnsanlar tarafından ezilmek, önemsenmemek kaydıyla,
Müsaade ediliyordu varlığımıza.

Zaman,
Bir garip îzan.

Ne tam gerçek,
Ne de tam yalan.

Neron ateşleriyle yanarken gönül kentim,
Bir su serabı görmeyi bile beceremedim.
Günah denizinde pusulamı kaybettiğimden beri,
Her aldanışımın bedelini ödemekle geçti günlerim.