Korkmazdım sen varken,
Uyurken bile anlardım yanı başımda dikildiğini,
Yüreğinin ninnisi, gözlerimin içindeydi,
Ellerinin şefkati öyle okşardiki bedenimi,
Uyurken bile hissederdim baş ucumda gölgeni.
Seviyorum diyebilmeli insan, kucak açmalı uçsuz bucaksız gökyüzüne,
Sevdasını sayfalara değil gönlüne yazmalı sevdiğinin,
Yazarken narin olmalı yüreği, inciltmemeli sevdiğinin gönlünü,
Kalem değil hislerini kullanmalı, mürekkep yerine gözyaşlarını kullanmalı sevdasını yazarken
Gece olmamalı, güneş batmamalı bu sevda üzerine, ay gündüzde doğmalı,
Sevdaları sözlere sığdırmamalı, anlatmalı gözleriyle,
Gidene ağlamak benim kaderimmiş,
Adi konmamış hüzünlerde
Dost günlerin kokusunu bulduğumu
Bilemezler.
Sevgiyi dost şehirde bırakmışım;
Gençliğim, sevincim, umutlarım,
Kafasını yere eğmiş karşımda öylesine duruyordu,
Gözlerinin feri sönmüş, yanakları içine çökmüştü,
Sanki birileri veya bir şeyler onu hayata küstürmüştü,
Omuzlarına yüklenen yük, belikli çok ağır gelmişti,
Şöyle bir kaldırdı başını;
Gözlerimin içine baktı o acımaklı haliyle,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!