Hasan Amca. Şiiri - Hıdır Yallı

Sararmıştı parmakları birer birer;
Tütündendi.
Çocukluğundan beri hep içerdi,
Bu berbat mereti.
Omuzları öne doğru çökük,
Sırtında kamburu yükselirdi,
Yıllarca sırtında taşıdığı yüktendi.
Sıcak yaz akşamlarında,
Solgun kalmıştı hep yüzü.
Sönmüştü gözlerindeki feri.
Hiç sevmezdi hazanı, güzü,
Soğuktan başlardı bütün sancıları,
Her gelen geçenden,
Selamını esirgemezdi,
Selamsız geçen ham insanları,
Hiçmi hiç sevmezdi.
Ama yine çekip gitmek istemezdi
O sancılı güz akşamlarından.
Çünkü acılara alışıktı.
Bilincimin derinliklerine işlemişti.
Çıkarıp atamadım Hasan Amcamı.
Şu Sultanbaba, Munzur dağını!
Hele bir de Dersim varki!
Severdim, severim, seveceğim;
Bütün ömrümce hep sizleri....
Bazen bir bulut olsam,
Diyar diyar dolaşsam.
Şu Dersim Dağlarında,
Yumuşak yağan karın
Sıcaklığında hep okşansam.
Teselli bulur muyum? Diyorum.
Ama yine de unutamıyorum
Yaşadığım bütün acılarımı.
Hani kanserden öldü dedikleri
Hasan Amcam,
Herkesin amcasıydı,
Ardı arkası kesilmeyen
Bir sevgi seliydi O’na olan.
Benimkisi ise bir başka tutku.
Hem Hasan Amcam,
Hem Dersimim...
Oysa ölmemişti kanserden
Hasan Amcam.
Yüzbeşinden sonra kanser mi olur insan?
O yaşayacağı kadar yaşadı.
Ama yokluk ve sefalet içinde.
İşte içimin kanayışı da ondandı...