Hasan Şiiri - Hasan Tan

// hep giryan u perişânım adım derd u belâsından
pür mesrûr u şâddır canım belâ u derd safâsından //

bana hüseyin de diyebilirlerdi ama hasanı seçtiler
ve o dikenli mintanı gül diye üzerime biçtiler
yani hikayesi ile iniyor isimler dünyaya
menzilinde keder
kederde aşk
aşkta yalan doyasıya
adımın ha’sını basra’dan getirmişti babam
san’(cıs) ını kerbeladan
ne şıvgın büyüyebildim kan revan içinde
ne boyum yetebildi sevdaya

// veled u padişâh birdir indinde ismi sübhanın
incidme zican olanı kuludur o da Hüdâdanın //

sokaklarında imamların zangoçlarla kolkola yürdüğü
ezan sesinin çanla örselendiği
savaklarında dut ağaçlarının
zamansız döküldüğü
bir köyde başladım hayata

daha kendime yetemeden geçirlidim acının bağlarından
köklerimden başladılar budamaya
acıya sancıya geçtim müşfik kucaklardan
sakar bir müderrisle lal bir mevlidhan büyüttü beni
bir mum gibi yana yana biriktim kendi gövdemde
o yüzden farklı inanırım Allah’a ve insana
bir çıban gibi büyürüm zamanın ruhunda
ağıt yakıp dert derleyip
sığınıp şiire anonim isyanlarla

// görmüşem zühre-i aşkı ta ebed divaneyem
ol cemalin şem’ine yanan bir pervaneyem //

hasan dediler bana çünkü yanlıştı bazı adresler
ne bir yol haritası vardı
ne de hicret edilesi emin beldeler
çiçekler açarken çarmıhlar çarçıra meydanında
bir suskunluğa gömülmüştü tarih
o çoğul suskunluğu buğulu bir eza ile soluyordu
çatısı aşk ile damlayan evler
usul bir alevdi yaşamak
hep çocuk kalıyordu hafızalarda bazı resimler
ve kutsal zamanlardan arta kalan
darağacı erguvan
bakıp bakıp ayrılıştı ömrümden temmuz
bağbozan!

// ne diyeyim halim üzre gayrı tek kelâm eylemem
figânım erişir kab-ı kavseyne duyulur ta en ednadan //