Hasan Şiiri - Sebahattin Er

öyle severim ki Hasan'ı
tatlı dilini,kel kafasını.
Hasan bizim orda oturur
çocukluk,askerlik,kader arkadaşım benim.
hiç unutmam!
daha küçüçükken annesi ölmüştü
okula gidememişti,
o zaman düştü daha
alın yazılı,nakış işlemeli yollara,
sorhoşluk,serserilik,hovardalık dolu yıllara.
bazen giderdi
tam bir sene gelmezdi,
kış balıkçılığı derler bizim oralarda
ben hiç bilmem.
her gelişinde gençleşmiş görürdüm onu,
bakımlı,alımlı,paralıydı
kurardık bir masa deniz kumunda,
sabaha kadar ıslardık hatıralarını
onun çektiğini ben çeksem,
vallahi kimse toplayamazdı parçalarımı.
evlenmişti bir ara
birde kızı olmuştu,
nedense karısıyla bir olup terkettiler Hasan'ı
hala sormam niçin? diye.
baba dan kalma bir evde yaşıyor şimdi
her gidişim de ziyaretine
kucak dolu öpücüklerle karşılar beni,
hep kıvırırım.yan çizerim
anlatmasın diye dertlerini.
biliyorum!
ölüm ona öylesine yakın ki
pencereyi bir açsa mezarlık hemen karşısında,
annesi,babası,abisi
hepsi,hepsi orda.
ya onlardan biri kalkıp ''gel'' dese ona,
ya ben
evinin yanından her geçişimde
''hasaaaan''diye seslendiğimde
çıkmazsa kapıya..
aklıma gelirmi
yatağını değiştirdiği,
bir ''elveda'' bile demeden
yan mahalleye geçtiği.