Hasan Şiiri - Tekin Erdem Şahin

Bir çocuk tanımıştım ben
Adı Hasan’dı Yüreği Hüseyin
Yoktu ne anası ne de babası
Dolaşırdı arşın arşın sokakları

Bilmiyordu kaç yaşında olduğunu
Kim bilir belki on üçünde bile yoktu
Yüreğinde vardı hep bir aile hasreti
Rüyalarında her zaman görürdü annesini

Önce Seviyordu bütün insanları
Ona yiyecek veren bakkal amcaları
Sonra tanıştı küfürlerle daha sekizinde
Pis Sokak Çocuğu dediler eğlencesine

Ama onunda vardı bir adı
Yüreği Hüseyin adı Hasan’dı
Sevmiyordu lakaplarını hiç
Kimi köpek diyordu ona kimi ise piç

Onu İnsan olarak görmezlerdi
Ama vardı onun da mangal gibi yüreği
O da isterdi ailesini hep yanında
Öpmek isterdi annesini doya doya

Bir gün hasta düştü Hasan
Belki soğuktan belki de açlıktan
Düştü yatağı olan kaldırımlara
Kıvranmaya başladı soğuk ayazlarda

Yoktu bir yorganı, yastığı hatta kabanı
Mangal gibi yüreği bile onu ısıtamadı
İstanbul Ayazı Kemiklerine işledi Hasan’ın
Koparmaya çalışıyordu onu derdinden hayatın

Kalbi bile ağır geliyordu kendisine
Artık bir cümle vardı donmuş dilinde
Çok korkuyorum beni öpsene anne
Üşüyorum beni sarsana anne
Ayaz artık dönmüştü yağmura
Seller boşanıyordu Hasan’ın yatağına
Fısıldıyordu kıvranırken buzdan taşlarda
Çok üşüyorum anne n’olur beni ısıtsana

Yağmur şiddetini artırdı o gece
Tipiye döndü gece saat on ikide
Yorgun kalbi daha fazla dayanamadı
Hasanı bu diyardan alıp cennete taşıdı

Hasan can verirken bu vaziyette
Hala son bir söz vardı yüreğinde
Düşüyorum boşluğa beni tutsana anne
Ölüyorum artık kefenime sarsana anne