Haşa, şair değilim ben Şiiri - Orhan Dem ...

haşa, şair değilim ben
sevdanın yankısı çoğaldıkça içimde
………………….ve kanadıkça umudum,
dökülen sesimi topluyorum yüzünün verimli topraklarından,
dilsiz bir yara ile yazarken yaşadıklarımı
henüz duyulmayan bir aşkın gıyabında her gün bin defa ölüyorum
bazen yaşımı unutuyorum dudaklarımın ıslaklığına aldanarak
yazdıkça kağıda seni, kalemimi yakıyordu gözlerin
kim bilir, belki de kendi ömrümden bu kadar çok eksilmelerim ondandır

ve aslında ne çok sevilmişliğinin bedeli olan şairlik
….senden bana arta kalan ellerinin iziydi

haşa, şair değilim ben
zamansız sütten kesilmiş düşlerim için ağlıyorum sadece
beli bükülmüş bakışlarım için
........annesiz kalmış sevişlerim için
hoyrat senelerin tutanaklarına geçen öpüşlerim için
bana yaşayamadıklarımı unutturan gözlerin için

sesinin yankısını sevdalı göğsüme çizen kalemim için

haşa, şair değilim ben
seni gülen bir hikayeyim sadece, tetiği aşka çekilen
durma öyle, hadi gel, bırak öteyi, beriyi,
...bırak, kan terlese de, avuçlarında ki geceyi
gerçeğe soyunsa bile, bırak geçmişi, geleceği
avuçlarını aç, öylesine de olsa sev beni,
...................Allah aşkına kapama gözlerini
ansızın bir tereddüt öncesi sarıl boynuma
elsiz, ayaksız kalışıma bakma öyle
……….sevdasız kalışıma bakma
hasretin kırmızı şarabının oraya-buraya döküldüğüne bakma
zamanın dilsizliğine bakma öyle, öldürme beni
ben ki, göğsüme kirli akan son nefesime ağlarım,
henüz kimse yokken dünyada ve içimde senden başka

hadi şimdi gel, birlikte ölelim yaşayamadıklarımıza

haşa, şair değilim ben
bir eskici, eskicinin de eskisi
görünmeyen bir sesin yankısı
hiç bir şekilde duyulmayan unutkanlıklar şarkısı
bir ölüyüm ben, tanığı olmayan, utangaç, telaşlı
hükmünü yitirmiş bir dünyanın son hali
yaşını hatırlamayan yaşadıklarım
hayali öpüşlerini unutan dudaklarım

sensiz, kimsesiz,
sevmeleri erken sütten kesilmiş halim

haşa, şair değilim ben
sadece seni yaşatıyorum halsiz düşen bir-iki dizede, son kez
içimde gitgide sesleri azalan kelimelerle
ölü toprakları sular gibi, bildiğim bütün sesli-sessiz harfleri döküyorum yokluğunun üstüne
solumda yarasın, solumda yandıkça beklediğim hasretsin
susarken acılarım yüreğimin kenarında
seni kanadıkça, ben akarım gözlerimden, hoyrat kırmızı

ah kader, ah kader,
.....bahtsız boynumun boyunduruğu olan kader,
boğazıma kaçan bu kaçıncı şiir böyle, söyler misin?

sevda'dan mıdır ? acep
....aşk'tan mıdır? Bu kadar erken tükenmelerim

haşa, şair değilim ben
Sadece yüreğimi koyuyorum mısralarımda avuçlarına, gözlerinin
ayrılıktan yana, aşktan yana yanıyorum eninde-sonunda
sesin yankılanıyor içimde,
gerçeğe yansıyan o eşsiz sesinin izi hala hayallerimde
durmadan sözlerim kanıyor gözlerinden, gözlerimden
hiç bilmediğim bir geçmişten nefesin akıyor içime
sesinin izidir takvimlerin bakire topraklarından payıma düşen
ah gönül, yaşamaktan bıktım. Bıktıkça bıktım
yarimi susarken ağzımın kenarında
dudaklarım da kaldı yüzünün o kutsal izi
kimse bilmez, sen bilemezsin,

değiştiremez hiç kimse,
..sensiz geçen kederli senelerin alnıma sinen o buruk izlerini

nasırlaştı solumda yaran, sağımda yaran,
......sensizim ya, bir ömür kimsesizim

haşa, şair değilim ben
ayrılıktan yana tükendikçe ruhum
sıkılmış bir yumruk gibi yüreğimi vurdum bir-iki dizeye
ölüm anı değilse eğer aldığım en son nefesim,
...sensiz bağrımda ölümcül nasırlaştı sesim
gamlı buğusuyla giderken benden ayakların
ve o cennete adanmiş sesin

ben, öylece seyrettim kendi ölümümü,
...benden öteye attığın her bir adımda, bilesin

haşa, şair değilim ben
yüzünü serdim göğsümün üstüne, ebedi, ezeli,
henüz bir sabahın seherine bakar gibi seyirlik, ömürlük
o gün bu gündür, yazdıkça yazarım sevdaya dair ne varsa

sevda'dan mıdır ? acep ....aşk'tan mıdır?
......ayrıklıktan mıdır ? bilmem. yanarım

her soluğum da tutuşur, cayır-cayır yanarım, hasret'ten

ah gönül, onsuz yaşamaktan bıktım.
...........................................bıktıkça bıktım

........HAŞA, ŞAİR DEĞİLİM BEN
..................................................HAŞA

Orhan DEMİRTAŞ