Has Şiirin Ölümü... Şiiri - Ulvi Ziya

Hecesiz, kâfiyesiz, zaten dünden ölmüştü;
Şiir, düzyazının uyuşmaz sihrine düştü...
Karanlıkta göz kırpmak gibi halleri ile;
Dolanmış laflar sarmalını, herkes bölüştü...

Mânâ ve anafikir; yok olmuş,çürümüştü...
İmge denen saçmalık her yanı bürümüştü...
Çok idi kazma vuran damdaki saksağana;
Beli kırık mâsum karga çoşup yürümüştü...

Şiir daldı gün be gün karanlık dehlizlere;
Başı sonu uymazlık ne verir ki bizlere...?
Toptan mânâ aranmaz, tek tek belirsiz mısra;
Kekremsi kokuları bırakır genizlere...