Has Çiçek Süzmesi Şiiri - Günay Özdeniz

Doruklaşan arzu el sallar düne,
Döllendirir şafaklarda çağrıyı.
Girer Anadolu yeni bir güne,
Tutan has mayadır bilen ağrıyı.

Söndü kör ellerin yaptığı aşı,
Kördüğüm solucan beyin urları.
Dokunurken yeni bir ruh kumaşı,
Diriliştir özde söken surları.

Sütleşirken zaman soylu düşünce,
Gözlerde ışıktır bir parça parlar.
Toprak gene çimli eski özünce,
Doğurgan dilektir korkulan yarlar.

Selçuk kapıları-Kürşat yüreği,
Gönüller ısısı buzları çözen.
Sinan’da yükseldi taşın dileği,
Karanlığa burgu ışığı süzen.

Has çiçek süzmesi özün özüdür,
Tenle –ruh birliği bu kutsal çizgi.
Yeni çıkışlarda yürek közüdür,
Yitik kaynaklardan yükselen ezgi.