Harun Yiğit Şiirleri - Şair Harun Yiğit

Gamlı, gamlı of çekme gel
Gönül neden darılırsın
Yaram derin tuz dökme gel
Gönül bir gün vurulursun

Her havaya kanat açma

İlim irfan ışığında öğrenerek batıllığı yıkmadan
Döle yatsın diye nice güzelliğe tohumları ekmeden
Toprakların üzerinde damla damla alın teri dökmeden
İnsan kendi amacına emek verip yorulmadan doyulmaz

Dostlar ile namertlerin üzerine beraberce yürümek

Gelen geçen sana pislik atıyor
Dünya, kimin için dönüp durursun?
Kim demiş ki senin ömrün bitiyor
Dünya, kimin için dönüp durursun?

İnsan, zalim oldu ölüm saçıyor

Düzenbaz

Yaşına bakmadan bakıyor kıza
Sallanan kuyruğa geliyor dize
Sazını unutmuş küfreder caza
Kendini boşluğa bağlar düzenbaz

İnsan olan kişi doğrudan şaşmaz
Gönlüne gözüne kötülük düşmez
Zulüm görmeyince bozası pişmez
Özü güzel olsun soyu fark etmez

Özledim tadını soframda balda

Dereye mi, göle mi düştün?
Hep yosun kokuyorsun
Sen bir kuşun kalbisin
Uzaktan bakıyorsun
İncitti dünya beni

Erenler konacak gülümü buldum
Varıp ta dalına konamaz oldum
Yine ateş düştü deli gönlüme
Dumanım tüttü de yanamaz oldum

Yaprağım dökülür oldu dalımdan

Çocuklar
ço cuk lar
çıp lak a yak lı
ço cuk lar
acıları dolaşıyor
kalbimin içinde

Nasırlanmış ellerine
Ben vuruldum gön vuruldu
Şeker gibi dillerine
Ben vuruldum kan vuruldu

Tarladaki sabanına

Döviz makinesi olduk gurbette
Beyler ister daha kur olmamızı
Adımız defterden silinmiş yurtta
Beyler ister daha var olmamızı

Sözde memleketten daim kollandık