Ah ayağı kırık taburem!
Kale surlarına eş, en büyük desteğim.
Ben feryatların yükseldiği yerden,
Kopup gelen nefesteyim.
Çağlar aşan zamana inat,
Fitnenin gezdiği yollara inat,
Uzak diyarlarda bekleyen ümitlerim vardır benim.
Bilirim kapılar ardına saklanan umutlarımı.
Sözlerin ötesindeki mana da bir;
Gözlerin ötelere daldığı mana da birdir.
Bazen yağmuru bekleyen çorak toprağım,
Bazen gelmek için duayı bekleyen rahmet.
Alabora olmamalı bu gemi,
Aşkın güvertesinde mekik dokumalıyım.
Yelkenleri açarak meçhul iskeleye,
Derya rahlesinde seni okumalıyım.
Visalin için rotamı belirleyerek,
Hayat; geç kalanların çaresizliği,
ve erken yol alanlarin pişmanlığıdır...
Ömür; ayağı prangalıların yalnızlığı,
Ve umutsuzların suskunluğudur.
Hele kendinden bana bahset İ-Bade
Ya de ki bende de çiçekler açan mevsim bahardır.
Hem Kaf Dağının sırdaşı Erenler,
Ve aşk vadilerinde esen Meltemler vardır.
Ya da susuz çöllerinden havadisler ver bana.
Bozuk bir plak gibi aynı nağmede takılan,
Hayal ürünü ütopyaların mağduruyuz.
Aynaya yansıyan çığlık kadar sessiz,
Tuvale çizilen gök kadar ıssız,
Dilencinin bahtı kadar yoksulken,
Sekeratta ölümden bekleriz medet.
Ben bilirim, 'bilmez ben'i.
Bilemem bilinmez beni,
Bir bilen, bir bilsede,
Bin bilmeyen, bilmez beni.
Bade bende bir bilmece
Beyhude yorulup umuda düştüm,
Sandım ki Leyla'nın telaşındayım.
Çıkmazda mazinin her hatırası,
Ben bugün visalin dolaşındayım.
Yolların kıvrımı hayata benzer,
Acılar koğuşunda kapılar sürmeli.
Zihin karanlığa mahkum.
Zindanı aydınlatan ışık huzmesi,
Semaya açılan umut penceresinden akarken,
Pervazında şakaklara konular eller,
Yirmi birinci asır iletişim çağında,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!