Harun Karadeniz Şiiri - Şair Faustus_

Düşünüyorum öyleyse yok edilmeliyim
Ve ne kadar haklıyım ki davamda uğrunda ölebildiğim...

korktular kimsesiz bir çocuk gibi gece yarısı kabuslarından kan ter içinde uyandılar.
Ama kimse yoktu yanlarında kendilerinden başka
onlar
onlar ki kendilerinden bile utandılar
sırılsıklam terlemişlerdi ve ağır bir koku sinmişti odalanın duvarına
korktular güneşi gören yarasalar gibi
kana susamışlar...

harun karadeniz
nice yiğit oğlandan biri
ve soyadına layık ki
karadeniz gibi hırçın ve güçlü...
karadeniz gibi soysuzlara aman vermedi
eline silah bile almamıştı oysa
düşünüyor dediler
en büyük suç buydu
kanserdi
ciğerleri ağzına geldi
yalvardı yürekli cesur karısı
hakime
diz çökmedi sadece gerçekleri söyledi
dedi ki
o harun nice yiğitlerden biri sesi duyulmazdı iki adım öteden beri
eli ne bir silah gördü nede mermi
kitaplardan gayrı...
şimdi bırakın harun'umu
o evine dönmeli
dedi ki karanlık yüzlü hakim
bu ülkede düşünenden korkacaksın kızım
sustu ama eğmedi başına önüne
gururluydu harunun tabutu başında

harun karadeniz
okumak derdi
okumak öyle ki makinalar gibi değil
bilerek isteyerek okumak

ve karanlık suratlı adamlar sardı etrafını
sustu güldü ölüme
gel dedi gel böğrüme

duvarları hep aynıydı koğuşların
bir yanı evine bakardı
diğer yanı hasretliğe
bir yanı susardı
diğer yanı gülümser
tek çeşit yemek vardı
yedin mi günden güne ölürdün
ama onlar afiyet olsun bile demez di!
karanlık suratlı adamlar
girerdi içeri kokuları
ölü bir beden gibi
bilmem hangi fikrin uşağı...
vururdu haruna
harun artık hissetmiyorum derdi
kalbimin sızlamasını...

harun karadeniz
konuşurken herkes onu dinlerdi
gözlerim hiç göremedi ama
görenlerden de hayır gelmedi...