Harran Kadınları Şiiri - İbrahim Tezölmez

I
onu bir gün
bir kuyubaşında gördüm
çıkrıkla su çekerken
şahlanan
bir at gibiydi
dedi kutsaldır burda su
pusat gibi ya da
avrat gibi
bir sarnıç başında
gördüm bir gün onu
o cihân-sûzu
Harran ve o susuz
Mevsim temmuzdu
dedi çağıl çağıl
aksın isterim su
Dicle gibi ya da
Fırat gibi.

onu bir gün
Tektekler eteğinde gördüm
çorakta boy veren o
yabangülünü
kara kıl çadırının önünde
yün eğirirken
eğirdiği çile çile
dertti, kederdi
ömrü hederdi
dedi bu dağlara
Kerem yürekli
demir külünklü
dağ gibi adamlar gerek
Ferhat gibi.

ona bir gün
İpekyolu’nda rastladım
bir rüzgâr gibi geçerek
gözlerimin önünden
hanlardan, kervansaraylardan
tarihin dehlizlerinden
menzillerinden aşan
ve uğul uğul çağa ulaşan
dedi öyle yollardan geçtim
öyle girift
öyle ince
Sırat gibi.

II
onu bir gün
Harran’da gördüm
kurakta boyveren o
yabangülünü
evi iki göz bir petek
kerpiçti konikti
duvarında üzerlik
fal bakan kadınlar kilim
dört taraf otantikti.

onu bir gün gördüm
burnunda hızma
sim halhal ayağında
saçları salkım saçak
ak toynaklı küheylân
bedevî bir kısrak
susuz bir ceylândı
yaz sıcağında
vakit leylî
dilde yâlel
hali vâveyldi
saçları geceden siyahtı
bahtı gözlerinden kara
tarihin ezgisiydi gözlerindeki
belki buranın yerlisiydi
belki Soğmatar’dan
ya Şuaypşar’dan
belki de Sin’den
ihtimal su içmişti
Cülap ya da Dayşan’dan
belki göçebeydi eski Mısır’dan
ya da bir yontuydu
Buhtunnasır’dan.

III
o Sârâ, Hedlâ
ya da Nesrâ
o Harran çorağında vaha
o Tektek dağlarına yakın
ve uzaktı sabaha
uzaktı uygarlığa
uygarlığa ve asra.

ey sarı sıcak
rüzgârsız yaprak
ey susuz sarnıç
kupkuru kuyu
ey Mezopotamya
güngörmüş toprak
asırlardır süren
uykuyu bırak
dilerim sonsuzca
bahtın olsun ak.