Gün, bir sığınağın çöküşüyle başlar
göğün hır gür ettiği bir uyanıştır bu
penceremden direnişi son kez fısıldadığım
ayaklarıma varlığın kuvvetini bağışlayan
çünkü vakti çoktan unutturan uyanışların
iç çekmenin ve yorgunluğun aksine
kudretli bir dağılmayla sarsılan mürekkebin varlığı terbiye ettiği andır
güvertesi darmadağınık bir halde kıyıma vuran
evin ücra köşesinde saklanan
çocukluk ayakkabısının hüznü
saçaklardan taşan suyun nazarını
hayatın yanılgısıyla bir tutan kargaşa!
Putları kavimlerden türeyen nefretle yok saymanın inancı
ve dahası kurutabilmek içerde çoşan çağlayanın
berrak ve kirli dalgalanmalarla taşan kaynağını
ölüme meydan okuyan adamların zihninden
söküp atmak intihar söylemlerini!
Çünkü kederi şaha kaldıran bir isyandır yaşamak
izleri mahalle kaldırımlarına çarpan çocukluğun
asrın benliğine meydan okuyarak filizlendirdiği çiçeğin savunmasıdır!
ve sen ki bir sağanak harbinden sonra
ölü kuşlardan bir anıta koyacaksın onu
böylece anlatacak bir hikayemiz
verecek bir öğüdümüz olacak çocuklara
Bil kavganı, yıkılma bu sahte yaşamın çarklarında!
Hangi sağanağa vurulduğunu bil ki
künyende bulunmasın acının izi
Çünkü hüznünü ürkerek anlattığın fotoğraflardan beri topladım
sıkıca sarıp sakla bunu,
omzuna bir ömrün sevinciyle yaslandım.
Kayıt Tarihi : 1.1.2019 23:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Şahsın kendi dünyasında var ettiği duyguları, bir savaş tasviriyle şiire dökmesi.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!