Harp Var Kalbimde

Uzun bir savaş gibiydi…

Yorucu, yıpratıcı, sonu belli olan bir sürgün edası,

Bir gece yarısıydı; dağıldı odam, evim, yurdum.

Soğuktu, çok soğuktu varlığıyla beni hapseden bir çift göz.

Bozguna uğrarken tek kelime bile çıkmazmış insanında ağzından,

Öğrendim.

Konuşamaz, kelimeler boğazı tutan bir ordu gibi yutkunmayı engeller,

Gözün sınırında bekler gözyaşı, sırasını bekler,

Dudaklar düz bir hat gibi tepkisiz, ruhsuz durur öyle.

Erkanı harp sanırdım kalbimi,

Yıkılmayan bir direnişçi sanırdım kalbimi.

Yanılmışım..

Zayıfmış, acizmiş benim kalbim.

Annesine masumiyetle sığınan küçük bir çocukmuş,

Yanılmışım,

Açık kapı eşiğine bakıp düşüncelere dalarak anladım kaybedişimi…

Bir savaşçı değildim, isyancı değildim.

Kılıç kuşanamam kalbimin yegane sultanına,

Baş eğerim, teslim olurum..

Gidişine bile hayran olurum, acısına bile aşık olurum.

Ve evet,

Açık kapı eşiğine bakıp düşüncelere dalarak anladım kaybedişimi…

Harp vardı kalbimde,

Ve ben sessizliğin içinde,

Bakarak kapı eşiğine,

Yaraları sarmaya dermanı kalmayarak, kabul ederek,

İçime çektim kaybedişi, dağınıklığı ve seni…