Harmanyeri Efsaneleri - 1

I

o bana denizi tarif eden
birer çocuk olalım diyordu
ben illâ dağlara çıkılmalıdır
şu bizim başı dumanlı dağlara
elimizde kuşlara götüreceğimiz sadak
Şirin'e olan su borcumuzla
dağlara çıkılmalıdır diyordum.

içimde bir parça Edo'luk
bir parça eşkiya Osman* vardı.

II

ey büyük acıların köylüsü
denizin gölgesinde titreyen sahil
mütemayil

ondan sonra tren rayları görünmez oldu
ıslak bir yorgancı vardı kıyıda
yıldızlar tüfek çatmış yatışıyordu
ay başkumandan, tabanca yağlıyordu
biraz kiraz bulaşığı vardı yakasında
o şark aşçısının
tan, fırtına koparan kavgasını
bindirmişti kuşluk atının terkisine

ben korkuların oynaşı bir çocuktum
aklımda ıslatılmadık hileler vardı
yamandı yollar benim için
yamandı mavzerlik kurşuni lügât
özümde biraz Edo'yum ya
nasıl korkmasın benden çocuklar

elimde kinaye sürgünü kanamalar
iki ademi koyacağım kalbime
biraz Edo'yu biraz karnıbahar kokusunu
ve lahanaya sarılı başım
konacak sabahın ilk ışıklarıyla adliye kapısına

Edo'yu vurdular diyecek
İlk defa belediye ajansları
ve ilk defa umursanmayacak işte
şeker pancarının taban fiyatları
mühim hadise olcak benim ölümüm
kimse ağlamayı kendine yediremeyecek
mavzerimin kendisine verilmesini isteyecek
şeşlerinin kenarlarına gözyaşı oyuklanacak
mezarıma hüzün aromali gözyaşı konacak
aslında aşkın kara barutun kokusunda
muğlak bir model olduğu konuşulacak
ve ilk defa karıncalar dereyi
boydan boya geçecek
angıt kuşlarının ayak perdelerinin
resmi kalacak dölek yazılarda

11 Aralık '97