Harman Yürekli Kadın Şiiri - Ahmet Kurnaz

Bir ses verdin uzaktan,sevdaya döndü sesin,
Gözünde yıldız kaynar,bahar kokar nefesin,
Tarife sığmıyorsun,melek değilsen nesin?
Ana’n doğurmuş ama,cennetten çıkmış adın,
Uzakların perisi,harman yürekli kadın.

Gündüzler dar geliyor,gecelerde sen varsın,
Akşamları çıktığım,yücelerde sen varsın.
Dudağımdan dökülen,hecelerde sen varsın,
Bilmiyorum ben miyim,gönlündeki muradın,
Uzakların perisi,harman yürekli kadın.

İkinci bir bahar mı,yoksa hazan sonu mu,
Ayrılıktan söz etme,konuşacak konu mu?
Bu bir heves değil ki,bir yüreğin sunumu,
İstemezsen dinleme,kaçmasın ağız tadın,
Uzakların perisi,harman yürekli kadın.

Yangınlara düşmüşüm,halâ yanıyor külüm,
Baharı yaşamadım,hazanda açtı gülüm.
Mutlu son diyoruz ya,erken gelirse ölüm,
Yüreğini sustur can,duyulmasın feryadın
Uzakların perisi,harman yürekli kadın.

Yalvar,yakar Allah’a, ayrılığı vermesin,
Aramızda neler var,bir de hasret girmesin.
Seni görmezse gözüm,başka bir şey görmesin.
Biliyorum her gece,sen de beni aradın,
Uzakların perisi,harman yürekli kadın.