Harman Yeri Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Üzerime örttüğüm, her yanı çiçek desenleriyle bezeli
Yun kokan, içine küf sinmiş yorganımın altında
Gecenin kör kuyusunda
Işıltıları gökte çağlayan
Yıldızları
Duş denizlerinden
Koparıp
Koynumda topladığım
Harmanda saman savuran
Kulakları tırmalayan
Patoz makinesinin
Uğultusu
Geceye dağılırken
Uğultudan içim titriyor
Samanlara serili
Döşeğimde
Gök kubbeden kopardığım
Yıldızlarla
Özgürlük oynuyorum
Esen rüzgârda
Çoğalan kahkahalarımı
Kimse duymuyor. Acıların kıyısında
İmdat isteyen, mazlumların duyulmayan çığlığı gibi

Ruhumu yatırdım ışık huzmelerin çağlayanına
Eteğinde kayalara çarparak suları köpüren
Dereleri harıl, harıl akan
Kartal yuvası gibi
Kağızman’ın
Dağları duruyor
Karşımda
Gecenin ayazına
Çakal, kurt sesleri karışırken
Küçücük göğsüme dolan
Buğday başakları akarken koynuma
Öküzlere vurulan bir boyunduruk ayak kıltığımda

Korkunç bir acı, ayağım değdikçe boyunduruğa
Döven taşının parmağımda açtığı
Yaranın acısı
Hınca hınç
İşliyor içime
Umutlar içimde çoğaldıkça
Acı umurumda değil
Şu yaz gecesi
Köyümüzde
İmece usulüyle
Harıl, harıl bir çalışma var
Harman yerinde
Saçlarına
Gözlerine
Kaşlarına saman kaçan
Amcalar, teyzeler
Taze gelinler
Zülüflü güzel kızlar
Kan, ter içinde
Harman yerinde çalışmak çok güzel
Ama çok toz oluyor, üstelikte çok yorucu
İnce belli bir bardak demli çay, yorgunluğun ilacı

Mehmet Çobanoğlu
05.06.2020
İstanbul