Harika'nın Gözleri Şiiri - İsa Efe

Zengin bir ülkenin fakir bir çocuğudur Harika;
Soğuk bir barakada doğan 7 kardeşin en küçüğüdür.

Hayatın ağırlığını kucaklamış annesi Fatma hanımın
Ve inşaatta iş bulduğu günleri şükürle dolduran, gariban babası Mustafa’nın umududur Harika.
Ablaları ve ağabeyleriyle kaderdaştır bu evin küçüğü,
Daha hayal kuracak yaşta bile değildir.
Ne olup bittiğini anlayamadığı bu dünyayı görememiştir Harika.
Annesi onu kucağına aldığı günden bu yana, karanlıktır Harika’nın gözleri.
Kömür karası gözleri, koyu karanlıktan başka bi şey görmemiştir.
O, sadece duyduklarıyla, düşünen
Düşündükleriyle konuşan 4 yaşında bir kızdır.
Oysa görmemiştir söylediği onca şeyi.
Havayı ısıtan güneşi, kokladığı çiçekleri ve sesini duydukça muzipleştiği kuzuların rengini görememiştir.
Yanağına buseler konduran temiz yürekli yüzleri bilememiştir.

“Göz görmeyince gönül katlanır” sözü tam Harika içindir
Görmediği için yaşadığı hayatı, çok da şikâyetçi değildir.
O hep tebessümler dağıtmaya devam eder sesin geldiği yöne,
Biri onunla konuşsa çok sevinir.
Oysa onun görmediğini görenlerin gönlü dağlanır,
Harika hiç bilmese de, annesinin yüreğinden akar yaşlar
Ve her gece Harika için anacığı ağlamaklıdır…
“Kara kızım, kadersizim, bahtı zift renklim” der annesi
Harika anlamaz bu sözleri
“Seni gören bu gözler senin olsaydı yavrum” der ana sesi.
Yine sadece kısık bir tebessümle güler Harika
Anlamaz annesinin dilini.

Akşam sofrası çoğu zaman hüzündür bu kalabalık yalnızlığın.
Çünkü kuru ekmek artık tat vermemektedir.
Ve baba Mustafa’nın her gün söylediği söz ezberlenmiştir,
İşler kesat Allah yardımcımız olsun.
Baba yüreği acıya acıya söyler bu hakikati.
Önce eşine bakar evin reisi
Sonra yavrularına
Ve ardından son göz ağrısı Harika’ya
İşsizlik, çaresizlik ve Harika’nın karanlık gözleri düğümlenir inşaat işçisi Mustafa’nın boğazına…
Bilmese yaşadıklarının Allah tan geldiğini
Çoktan düşerdi dili küfre ve başı belaya…

Harika, isteği kısıtlı, dili tatlı bir kızdır,
Hiçbir zaman gözyaşı dökmemiştir alınmayan barby bebek için.
Onun belki de tek isteği
Geceleri uyandığında duyduğu, babasının hıçkırıklı sesinin artık tükenmesidir.
Çünkü onun için dünyanın en değerli oyuncağı annesinin sıcacık kucağıdır
Ve yüzünü hiç görmese de
Yanında kendini güvende hissettiği babasının yamacıdır.

Zaman zor geçmektedir Harika’nın yuvasında.
Harika her geçen gün, bir gün daha büyümektedir.
Ve parasızlıktan açılmayan gözleriyle yine de gülmeyi denemektedir.
Üzüm karası gözleriyle bakar, karanlığa ve hayata
Göremeyen gözleriyle, görmeyenleri sorgularcasına bakar Harika.
Belki de; içinde, söyleyemediği, cümlesini bile kuramadığı ifadeler oluşur.
Ben burdayım görmüyor musunuz?
Ben burdayım görüyor musunuz?
Görüyor musunuz?