Harflerin Kaybolduğu Dünya

Bir deniz düşledim, karanlıkta kaybolmuş,
her dalgası bilinmeyenlere açılan bir sır.
Zaman, incecik iplik misali, dokunduğum her yerden çekiliyor,
yavaşça eriyen mumlar gibi tüketti yolları.
Ruhum, acıya bölünmüş bir ayna;
her yansıma ayrı bir yara,
evrenin ortasında, sonsuz küçüklükte bir noktayım,
hayallerde kaybolmuş.

Kuşlar süzüldü gökyüzüne, kanatlarında umudun hafifliği,
bir duvar, görünmez ve acımasız, durdurdu onları.
O an, düşüm kırıldı sessizce,
havada asılı kalan bir nota gibi.
Yaralarımı topladım, her biri bir bilinmeyen,
çözülemeyen denklemlerin acı tadı vardı dilimde,
kimyanın karmaşası ruhumda yankılanıyor,
içimdeki arabesk melodiler,
tarihin paslanmış izleriyle dolu bir harita.

Uzak bir kıyı aradım, sonsuzluğun içinde saklı bir cevher,
her adımda biraz daha uzaklaşıyordum.
Dünya yaşlandıkça ağırlaşıyor, taşlaşmış hatıralarla doluyor,
tarihin derin çizgileri ruhumu kesiyordu.
Aşk, acının ince ince işlenmiş bir türevi,
gözyaşlarım gökyüzüne düşen sayılar misali,
her bir damla sonsuzluğun denkleminde kayboluyor.
Hayat, cinayetlerle çizilmiş bir grafik,
her yanlış adım, doğrunun eğildiği yerde yankılanıyor,
her karar, şizofreninin derin çatlaklarında kayboluyor.

Belki seni beklemiyordum, ama içindesin şimdi,
bir boşluk gibi derinlerde yankılanan.
Karnında büyüttüğüm acı, bir çığlıktan daha ağır,
sıfır noktasında sessizliğiyle yankılanıyor.
Dünyanın işaretleri kayboldu, harfler sustu,
en karanlık çözüm, kendi içimde dönen bir döngü.
Ben, sonsuz küçüklükte bir noktayım,
boşluğun içinde, varoluşumun kesirlerinde kaybolmuş.
Her kum tanesinde, irrasyonel bir sayı buldum,
korkularımın çözümü, seninle bölünen yalnızlık.

Unutmadım, her nefeste bir nehir borçluyum sana,
ama akıntılar durdu, dualar yarım kaldı.
Çözülemeyen formüllerde saklı bir umut var hâlâ,
belki de henüz bulunmamış kökte gizli,
tüm yalnızlıklarımın eşiğinde,
bir çözüm ararken, en derin suskunluklarda kaybolmuşum.