Harf Harf Dökülen Veda Şiiri - Şiir Sayesi

Bir gün ben de
Bu hayatın son perdesinde,
Zamanın bile durup sustuğu o kıyıda olacağım.
Ve siz,
Sesimle anlatamadığım ne varsa
Harf harf dökülen bir vedada okuyacaksınız beni.

Anlayacaksınız,
Bir kelimenin ucunda nasıl can verdim,
Bir cümlenin içinde nasıl kayboldum.
Anlamı bozulmuş bir şiir gibi,
İçinde defalarca tekrar edilen ama kimsenin duymadığı bir çığlık gibi
İmlası eksik, duygusu yarım bir mısrada
Benliğimi aradığımı fark edeceksiniz.

Geceler boyunca
Kendimi aradım karanlığın içinde.
Uykusuzluğumun sebebi
Gündüzlerin sahte ışığında kaybolmuş bir ruhun sancısıydı.
Çok güldüğümde,
Aslında ne kadar ağladığımı göreceksiniz.
İnsanlardan uzaklaştığımda,
Kendime bile yaklaşamadığımı.

Belki de hiç yaşamadım gündüzleri,
Sadece gecelerin sessizliğinde var oldum.
Bir gölge gibi,
Bir iz gibi,
Bir hiç gibi.

Size çok sevmenin yetmediği bir yerden seslenirim belki,
Kalbimi adadığım her şeyin boşluğunda yankılanırım.
Var olan ama hiç gibi yaşayan bir bedenin
Toprakla buluşmasını izlersiniz,
"Yoruldum" bile demeden
Nasıl sessizce çekildiğimi hayattan fark edersiniz.

Ve o an,
Bir şiirin anlatım bozukluğunda değil,
Bir insanın kırık cümlelerinde bulursunuz beni.
Harf harf dökülen bir vedada,
Sonsuzluğa karışan bir sessizlikte
Ben olurum, siz fark edersiniz.

Çünkü bazen,
Bir insanın ölümü,
Sadece bir kalp durması değildir.
Bazen bir insan,
Gözlerinin içindeki ışığı kaybederek ölür.
Gülüşlerinin ardında sakladığı karanlıkla,
Sessizce, kimseye haber vermeden.

Ve siz,
Bir gün o şiiri okurken,
Benim nasıl harf harf eksildiğimi,
Bir kelimenin kıyısından nasıl düştüğümü
Anlayacaksınız.