Hareli Bir Yangın Artığıydı Aşk

Kıvrandıkça kendi akışımızın derinlerinde
Işıklardan demet olurdu ellerimizde aşk
Sarsılırdı toprak, ağlardı üşümüş gökyüzü
Susardı içimizdeki yorgun yüzlü kasırgalar

Yangının kaypak diline özlem asardı bir adam
O sağanak yağmurun kanatlarında dolaşırdı evreni
Çığlık olur çoğalırdı her dem ruhundaki şarkılar
Mevsimsiz yollarda soyunurdu bütün aşinalıklar

Yüzümüzün derin okyanuslarına toprak serperdi özlem
Çok uzaklarda bir kadın, yalnızlık kervanlarını beklerdi
Fırtınaya tutulurdu aşk, tutku titrerdi avuçlarımızda
Sevdayı mırıldanan kemanlar sabaha dek susmazdı

Kekre bir çığlık olup birlikte, akardık dağlardan düze
Yorgun ve yaşlı ağaçlar tozunu serperdi üzerimize
Biz üşengeç günlerin yakasındaki kirler gibiydik
Su taşırdı karıncalar çamura belenmiş tenimize

Bir dağ olurdu yalnızlığımız, mevsim güze dönerdi
Eski kervanları beklerdik yüzümüzdeki yoz edayla
Mavi bulutlardan sular sağardık, ellerimizde takvim
İç sesini dinlerdik anların, hareli bir yangın artığıydı aşk