Harç Şiiri - Mehmet Yasin Sülüten

 Bir ağustos sıcağında,
Annemi rahatsız edip,
Haykırmışım dünyaya.
Gelişim bile uğraştırmış,
Üç beş kişiyi.
Giderken de rahat durmayacağım,
Belli ki.
Ustam inşaatte;
"Tükürükle harç karılmaz aslanım"
Derdi.
O zamanlar inşaat tiksinçti.
Eller her zaman kirliydi.
Kirli ve nasırlı, sert.
Dünya gibi, kader gibi.
Harç karan amelyeler,
Gözüne kaçan çimento tozu,
Tuğla taşıyanlar.
Çırağa kızanlar, hatta dövenler.
Erken saatlerde başlardı curcuna.
"Çayı niye demlemedin?"
"Puaçayı niye az aldın?"
Benim kulağımda aynı söz;
"Tükürükle harç karılmaz"
Tükürükle harç karılmaz dedi ustam.
Hem seni yorar hem işini göremezsin.
İsmini dahi bilmediğim yerlerde,
Savaş kabadayı gibi gezer.
Ölen çocuklar, kadınlar var.
Dedeler, gençler, babalar.
Bir de kediler, köpekler, kuşlar.
Ne kadar lânetlersek az,
Sesim beş metre ileri duyulmaz.
İnşaattakiler her şeyden bi haberler.
Dedim "ahali savaş var."
"Nerde?" Dediler.
"Bir yerlerde savaş var, ölüler var." Dedim.
"Burda yok." Dediler.
Mahallemde haykırdım,
Sadece, kendi kulağımı tırmaladım.
Döndüm, göğe baktım,
"Savaş var" dedim.
"Canlar, yavrular." Dedim.
Başımı eğip bir sigara içtim.
Yazdım, "yaramaz." Dediler.
Ne yani? 
Dünyada yegane gerçek,
Para, sex, şan, şöhret mi?
Yok canım!
Baksanıza falan şarkıcı falandan hamile kalmış,
Falan oyuncu şunu giymiş,
Falan, Falan, Falan.
Can kulak dinlendi.
Tek gerçek, ölüm dü hâlbuki.
Ve burada keyif sürerken,
İşte biri daha gitti ahirete,
Ve şu anda,
Ve şu anda...
Sahi, falan şarkıcı arabayı kaç paraya almıştı?
Giderken bu kadar sessiz gitmem.
Ya kıyameti koparırım,
Ya bir savaş ta ben başlatırım.
Gelirken ağladım,
Giderken ağlatırım.
Ölümü anlatmam lazım.
Unutulmasaydı,
Zaten savaşlar da olmazdı.
Ustam " Tükürükle harç karılmaz." Derdi.
Olsun usta, ben tüküreyim,
Karılmayan harç utansın...