Harâbe Gönül. Şiiri - Mecit Aktürk

Cân evimden vurgun yedim, kan damlıyor yaradan
Kara bahtım hasmın çeri; vay halime vay benim...
Nice eyvah, keşke dedim, şahidimdir Yaradan
Çekin sırtımdan hançeri; âleme rüsvay benim.

Hangi dalı tuttu isem ya kırıktı, ya çürük
Hicrân odu sol yanımda amansız bir öksürük
Ar ederdim, inlemezdim, olmasaydı dert büyük
Söndü gözlerimin feri, en ağır yük, pay benim.

Ziyân oldu nice bahar ye'se esir her hecem
Ne olursun, insaf et de, dön gel artık be ecem
Gam çekmezdim olsa idi mehtaplı bir tek gecem
Terkettiğin günden beri mahzûn bakan ay benim.

Dost edindim tebessümü ömrü uzun sürmedi
Kimse beni senin gibi diz üstü çöktürmedi
Çok sarsıntı geçirdi de, böyle deprem görmedi
Son darbenden az ileri kırık benim, fay benim.

Hayat buldum hayâlinle daralan her nefeste
Kanat çırptım ufka doğru sen sandığım her seste
Gözlerim hüzne zimmetli, gönlüm dar bir kafeste
Feryatsa aşkın ederi, inleyen ud, ney benim.

Hazân esti gül bahçemde, apansızın z/amansız
Mesken tuttu "ah" lehçemde, yanıyorum dumansız
"Az" diyorsan "çektirdiğim", hiç utanma imansız!
Mevsimlere yay mahşeri; kahrına aday benim.

Zannetme ki azap mübah nazda ifrat meziyet
Sabrım artık son deminde, ödenmiyor bu diyet
Ya doğ artık sabahıma, bitsin artık eziyet
Ya da bul bir mezar yeri, an'larımı say benim.